‘t Ogeveine, kale Bijlmer, van het mooie Dèentse laand, oen straoten, strak as elastiek, stikt vlukend of bij ‘t Olde Zaand. Coevern, Möppelt, ‘t midden van Assen, ‘t is verriekt en op efleurd, deur al dat moois wat daor bewaard is. Slinterend woj daor op ebeurd. ‘t Ogeveine, beste Bijlmer, al oen wieken bint edempt. Oen Heilig Asfalt en - Beton hef alles mit zien sfeer estemd. Zölfs de oldste kark is jong, en zuuk ie naor een older huus, dan koom ie mit een grote sprong, bij die paar gevelties an ‘t Kruus. Ze bint wel mooi, architectonisch, bint ze weerdevol as gold, maor bint ze daormit ok historisch? Maakt zoe warm of laot z’oe kold? Verdwenen, verbouwd, en of ebrèuken, is de rest van oen cultuur. Het echood nao, te vaak ezegd: “ ‘t Mut plat. ‘t Is niks. Bewaren? Te duur! ”
