In deze bundel autobiografische gedichten dwaalt André Sollie van heden naar verleden en weer terug, op zoek naar woorden voor al die momenten en indrukken die je vaak net ontglippen. Onderweg probeer hij geborgenheid te laten rijmen op hunkeren. Hier. Die plek onder je oor, nog net geen hals. Dat zal wel mogen. Dat ik dat zie, bedoel ik. Dat ik kijk. Een ogenblik. Geen onvertogen woord.
