Polleke maakte altijd graag gedichten. Ze heeft er talent voor. Maar nu lijkt het erop dat ze het kwijt is. Sinds ze weet dat haar vader, Spiek, nooit een dichter zal zijn, is háár dichtader dichtgeslibd. Want die gedichten maakte ze voor hem, in zijn plaats eigenlijk. Het gaat trouwens helemaal slecht met Spiek: hij geeft alles wat hij heeft uit aan drugs, zwerft maar door de stad, en is dakloos geworden. Polleke wordt er echt niet goed van zoals die man leeft. Op aanraden van haar vriendje Mimoen zegt ze héél duidelijk tegen haar vader hoe het ermee staat. "Je moet afkicken, pap. Anders kan ik het niet meer." En Spiek zegt, tot haar schrik: "Goed, als jij meegaat?" Daar heeft Polleke even niet van terug. Zij met Spiek in een huis vol afkickende junks? Maar lang twijfelt ze eigenlijk niet. Ze weet dat het allemaal voor niks kan zijn. Maar ze gáát. En opeens hoort Polleke weer iets in haar hoofd: "Het is fijn om er te zijn." Waar komt dat nu opeens vandaan?
