In het groene hart van Zeeland staat een schuilschuurtje in een boomgaard. Het schuurtje is simpel; één vertrek, geen stoelen, geen tafel, geen elektriciteit en natuurlijk ook geen water. In dit schuurtje, verscholen tussen de klimop, woont een vierenzeventig jarige man, al bijna 20 jaar. Hij is daar veilig tegen de zon, de wind en de regen. Maar hij verstopt zich ook voor de mensen die hem niet meer willen kennen. Er is nog één man die zich om hem bekommert... Het op ware gebeurtenissen gebaseerde Het Leenschuurtje is geschreven vanuit het perspectief van drie personen: Een bewust dakloze die de dood tegemoet gaat, maar niet wil doodgaan in het koude, donkere schuurtje. Een liefdevol medemens, die bezorgd is over de dakloze en ten einde raad een moeilijke stap van verraad neemt. De hulpverlener 'present' in de smerige stank van een hulpeloze, in een troosteloze omgeving. Het thema van dit boek is 'presentie', gebaseerd op de presentie-theorie. Eén van de uitgangspunten van het
