Het lied dat mijn moeder zongVoor RietIk ging terug naar Camperduinwaar ik twee zomers langgelukkig was als kind.Ik zag het dorp, de huizenhuiverend bijeen in helmgras,en daarboven de hemelklapperend als een nat zeil.Ik zag de dijk, ik zag de pierenen de bulderende zee.Ik stond daar en ik dachtniet aan de jongen die ik was,maar werd die jongen en staardenaar de pieren zonder ze te zien.Ik zag ze niet, maar sloeg ze op- zoals gras ademhaalt.Zonlicht kwam als een valbijldoor de wolken. In dat lichtrende de jongen uit mij weg,de dijk af, naar het strand,naar waar twee mensen lopenin een ontzaglijke ruimte.Een vroeg lied voegt zich in de wind,ik stap voort op het ritme,naast mijn ouders langs de zee,onder wolken als vaandels.Ik wil niet op mijn vaders nek,ik wil nooit op mijn vaders nek.Wij marcheren op het lieddat mijn moeder heeft bedachten zingt met heldere stem.Wij zingen tot we nooit meer moe zijn- mantra van het socialismewaarin ik ben grootgebracht.Ik ging terug naar Camperduin.Ik
