Mensen die in een verpleeghuis verblijven, lijken nogal eens stil te staan in hun ontwikkeling. Hun leven speelt zich af op een klein gebied, hun vermogens zijn beperkt door ziekte of ongeval. Voor de meest eenvoudige handelingen hebben ze hulp nodig. Voor velen, ook voor mensen die in het verpleeghuis werken, lijkt dit lijden uitzichtloos en zinloos, maar het tegendeel is waar. Lidwien van Geffen heeft gedurende haar bijna twintigjarige ervaring als kunstzinnig therapeute in een verpleeghuis een methode ontwikkeld om dit ogenschijnlijk zinloze leven meer perspectief te geven. Door te durven vragen naar het lijden van deze mensen, door hun lijden als het ware te omarmen, kan de tot stilstand gekomen ontwikkeling weer zichtbaar worden, kunnen cruciale stappen worden gezet en processen worden afgerond. Centraal in haar werk staat het levensverhaal van de betrokkene, die eventueel met hulp van vrienden of familie wordt samengesteld. Op basis hiervan probeert zij door gebruik te maken van
