Een sprookje over een beeldschoon meisje met een groot probleem: ze heeft geen hart, vanaf 9 jaar. Het meisje was mooi. Zo'n mooi meisje had niemand ooit gezien. Wanneer ze langsliep, hielden de vogels vanzelf op met zingen. Mannen namen eerbiedig hun hoed af. Klokken stonden stil. Op een dag verklaarde een jonge brugwachter haar zijn liefde. Het meisje lachte hem vierkant uit. "Jij, jij hebt geen hart," zei de jongen verbitterd. Vanaf die dag knaagde er een gemis aan het meisje. Want wat heb je aan schoonheid als je geen hart hebt? Bij de kunstschilder verruilde ze haar glimlach voor een geschilderd hart. Maar al bij de eerste regenbui was dit hart verdwenen. Bij de slager verruilde ze haar vlechten voor een koeienhart. Maar de straathonden peuzelden dit hart gretig op. Bij de bakker verruilde ze haar tanden voor een hart van speculaas. Thuisgekomen vond ze enkel kruimels in haar zak... Het meisje was radeloos: haar zoektocht had niets opgeleverd en bovendien was ze nu ook
