De voor de hand liggende, en misschien wel enige aanvaardbare vorm voor een literatuurgeschiedenis is het verhaal. Want literatuurgeschiedenis kan zich niet beperken tot beschrijven en registreren. De historicus moet interpreteren en., zo nodig, een waardeoordeel uitspreken. Hoe keek de mens destijds tegen het leven aan; wat waren zijn idealen, waar had hij angst voor, hoe zag hij zichzelf, hoe zag hij de wereld en hoe kwam dat tot uiting in de literatuur? Elke tekst hangt met duizend draden aan de grote wereld vast. 'Het verhaal van de Nederlandse literatuur' is een uniek werk. Groots en meeslepend. Een verhaal over het diepste ,dat leven en mensen voort kunnen brengen. Subjectief, zo'n verhaal? Laten we het hopen. Alleen wie liefheeft, heeft recht van spreken.
