De brug, de hand tussen hier en daar, het stenen zetje naar de overkant waar wens en niet gebeurd woont in stille hoop en groener gras. Steeds opnieuw beschrijft Schouwenaar cirkels rond de tijd. Als een glimlachend roofdier, de vlijmscherpe tanden slechts portieren van het wezenlijke wapen, speelt zij in Het wachten bezingen wederom met de tijd die zich niet laat vangen. De dichteres kleedt het moment aan met taal, de jurk die ze zo vakkundig weeft, is even diep geschakeerd als luchtig om te dragen. Zo tot stilstand gebracht, wordt het vers een monument waarin de lezer even mag verpozen. In 2009 werd een gedicht van haar hand in graniet in een brug gelegd. Dat beeld geeft precies weer waar het bij Schouwenaar om gaat: de tegenstelling tussen hier en daar, tussen de beweging die de brug impliceert en de eeuwige stilstand van het granieten blok, op zijn beurt een stom voorwerp dat tot spreken wordt gebracht. Zo zijn ook haar gedichten. Schouwenaar beseft als geen ander dat het leven,
