De kok brandde de haren weg, trok de nagels uit en vette de huid in met zoute reuzel. Daarna reeg hij de arm aan het spit en liet hem aan alle kanten egaal garen. Toen de huid goudbruin was gekleurd, bluste hij de arm met een paar scheuten benedictine. Het vlees werd in porties gesneden en meteen opgediend...Het negentiende-eeuwse diep-Russische verhaal van tweede luitenant Ferdinand Boeb – wat heeft dat te maken met de ambities van de hedendaagse schrijfster Eugenie van Zanten en haar Napolitaanse roman De heuvels van Amalfi? En wat hebben die dan weer te maken met de receptuur van vitello tonnato, machinaties van de Heilige Stoel, Elvis of met de schijnbaar knusse wederwaardigheden van het doorzonwoningstel Tom en Brenda of met dat zootje bohémien-kunstenaars dat in de jaren vijftig van de vorige eeuw voet aan de grond zette in Parijs ('Neuken. We kenden het woord niet eens. Maar we deden het gewoon.')? In Het ware leven, een roman raken deze zaken onlosmakelijk met elkaar
