Op het eerste gezicht zit er iets geruststellends in de manier waarop de dichter Geert van Istendael naar de wereld kijkt. Nauwkeurig neemt hij de dingen waar, laat de taal de dingen ook beminnen. Maar telkens weer sluipt een lichte onrust de gedichten binnen. Soms ingegeven door het tastbare: ‘Het slijk der aarde is mijn zaligheid’, soms door de geest: ‘Ziedaar zijn ziel. Geen commentaar.’ Net zo nauwkeurig als Van Istendael de dingen bekijkt, luistert hij naar mensen. Het levert gedichten op van een wonderschone, melancholieke, aardse tragiek. Nee, de berusting uit de titel is schijn. Van Istendael geeft de moed voorlopig niet op.
