Albert Beintema vraagt zich al twintig jaar af of de niet-vliegende waterhoentjes van Tristan da Cunha, een eiland in de Atlantische Oceaan, afstammen van een populatie die daar uitgestorven leek te zijn, of dat ze van elders zijn ingevoerd. En zou er nog iets over zijn van de zevenhonderdvijftig paar Hollandse klompen die zestig jaar geleden naar dit meest geïsoleerde eiland ter wereld zijn gestuurd om de bewoners van hun natte voeten af te helpen? De circa driehonderd afstammelingen van avonturiers en schipbreukelingen leven van aardappelen, kreeft en postzegelverkoop. Een vulkaanuitbarsting, een rattenplaag en het werk van dominees en ambtenaren hebben hun geschiedenis mede bepaald.
