In De hond die me wilde verslinden schrijft Alina Reyes over de herinneringen aan haar kindertijd. Die prille jaren waren - herinnert ze zich - ze gelukzalig dat de dreiging van het voorbijgaan ervan zich manifesteerde in een alles (ook de tijd, en vooral haarzelf) verslindende hond.Ze volgt het spoor terug naar haar kinder- en puberjaren, 'die grote vakantie waarin de tijd zich een eindeloze, ononderbroken zomer lang uitstrekte als een stilstaande reis. Daar, in de jaren zestig, heb ik de geschiedenis teruggevonden van het kind en het meisje dat ik was, opgroeiend in een ongewone familie, ergens gestrand op een zandhoek tussen zee en bos, waar ik probeerde het geheim te doorgronden van de banale, tragische, grappige lotgevallen van de heiden in deze uithoek van de aarde. En nu ik, geheel volgens de droom over de hond, geworden ben wat ik was, realiseer ik me dat schrijven sterk lijkt op doden.'Terloops schrijft Alina Reyes met dit boek bovendien een familiegeschiedenis, compleet met
