In zijn derde bundel toont Co Woudsma opnieuw zijn sterk visuele talent. Uit de gedichten spreekt een vitaal verlangen om ergens bij te horen, gezien te worden, lief te hebben, aangeraakt te worden, onsterfelijk te zijn. Maar in een onderhuidse stroom trekt alles voorbij en wordt er in de schemer van de verbeelding gezocht naar rust en betekenis. Op een ongewone, eigen manier beklemtoont de dichter het gewone, dat soms ontluisterend is en soms ook werkelijk gewoon.
