Bestaat er zoiets als een dichterlijk benenstrekken dat de voortgang der woorden bevordert? Martin Reints heeft in elk geval eens een gedicht over een met huid en haar peinzende dichter besloten met de regels: er is weemoed in ijsberen/en vasthoudendheid. Wie, zoals Victor Vroomkoning, een hele bundel brengt onder de noemer IJsbeerbestaan, moet deze observatie wel onderschrijven. Dichten, ja misschien zelfs leven, is ongedurig wachten op een blijvende staat van roerloosheid. Hoewel de titel anders doet vermoeden, is IJsbeerbestaan een warmbloedige, ogenschijnlijk toegankelijke maar o zo subtiele bundel die zich in vier cycli beweegt langs wachtkamers van (aftakelende) ouders, vrijplaatsen van de (erotische) liefde, buitenposten in landschap en natuur en ateliers van vanitasschilders. En tussen al die bedrijven door flaneert voortdurend de dichter, bezig de woorden op stok te krijgen als een haan zijn kippen. Victor Vroomkoning (1938) is neerlandicus en filosoof. Hij debuteerde in 1981
