Toen ik ongeveer veertien jaar was werd ik geconfronteerd met een andere kant van het leven. Tijdens een uitstapje met een broer van mijn vader vertelde hij mij - zogenaamd in vertrouwen - dat mijn vader mijn vader niet was. Je echte vader is een Japanner, vertelde hij. In al mijn onschuld geloofde ik daar natuurlijk niets van. Maar als ik meer wilde weten moest ik dat maar aan mijn moeder vragen want; "zij heeft ook een foto van hem in haar tas", werd daar nog aan toegevoegd. In het begin deed ik daar nogal lacherig over en redeneerde voor mijzelf dat dat helemaal niet kon want Japan was er de schuld van dat wij hier in Nederland waren terechtgekomen... Niet weten wat je afkomst is, of het slechts gedeeltelijk weten, betekent dat je jezelf maar voor een deel kent. Daarom ben ik er van overtuigd geraakt dat dit boekje geschreven moest worden. Vooral toen mij duidelijk werd dat over deze groep van oorlogskinderen, oorlogsslachtoffers in vele gevallen, nauwelijks iets is
