Ellen Hengelaar worstelde met een probleem waarvoor zij geen pasklare oplossing had. Zelf koesterde ze de idee dat ze elke moeilijke situatie met nieuwe energie het hoofd kon bieden. Dat was haar vele malen gelukt. Maar nu leek alles hopeloos en ze verloor uiteindelijk de moed. Het dal waarin ze terecht was gekomen leek dieper dan ooit. Veronderstelde vrienden gaven steeds vaker niet thuis. Ze zocht naar antwoorden, maar niemand kon haar helpen. Er was geen boek te vinden waarin ze zichzelf herkende en waarin ze kon lezen hoe om te gaan met uitzichtloze situaties. Door haar belevenissen op papier te zetten probeerde ze, hopende op een goede afloop, toch een soort leidraad te creëren voor zichzelf en wellicht in een later stadium voor anderen. Al schrijvende bemerkte ze dat haar situatie zich langzaamaan verbeterde. Het gaf haar een houvast en moed. Uiteindelijk slaagde ze erin voor zichzelf en voor haar kinderen een acceptabel, genormaliseerd leven terug te krijgen.Ze besloot haar
