In zijn essay 'Over het uiterlijk' schrijft Montaigne : al onze meningen hebben zich gevormd op basis van gezag en op goed geloof. Dat kan geen kwaad: in deze slappe tijd is afgaan op onze eigen voorkeur het stomste wat wij kunnen doen. Als wij de dialogen van Socrates bewonderen, zoals zijn vrienden ons daar een voorstelling van hebben gegeven, is dat louter en alleen uit respect voor de algemene bewondering, en niet omdat ons inzicht zo groot is: zulke woorden zijn wij niet gewend. Als vandaag de dag iets dergelijks het licht zou zien, zou dat maar weinig bijval oogsten.Wij vinden iets alleen mooi als het aangedikt, opgeklopt en opgeblazen is. Als het zich ongekunsteld en in alle eenvoud voordoet, ontgaat het algauw aan een zo grove waarneming als de onze: de schoonheid van het natuurlijke is ingetogen en verborgen: om dit heimelijk licht te ontwaren heb je een scherpe, loepzuivere blik nodig. Is, volgens ons, het naïeve niet nauw verwant aan het dwaze en afkeurenswaardig? Socrates
