Ik keek om. De vloer van de kamer was een zee geworden en het bed een schip, gezien van grote afstand. Ik hoorde hun stemmen van ver weg naar me roepen. Het duurde een minuut of minder. Misschien was het een droom. Misschien niet. Het was een beeld dat me zou achtervolgen, en ik heb me vaak afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als ik gehoorzaam was geweest en de zilveren schoentjes met rust had gelaten. Was alles dan gebleven zoals het was?
