Als kind al had Sofie onbegrijpelijke pijnen. Ze zweeg erover tot het niet meer kon. Ze was zeventien jaar toen de diagnose werd gesteld: spierdystrofie. Haar wereld stortte in. Maar ze moest verder. En ze ging verder met vallen en opstaan, letterlijk en figuurlijk. Toen het verdriet op zijn diepst was, kreeg ze een boekje met kleine gedichtjes: ''A cup of sun''. Ze leende het boekje uit aan Reinier Berends, de jonge invalleraar die haar niet alleen stimuleerde gedichten te lezen, maar die ook grote genegenheid voor haar opvatte. Pas na zijn pensionering komt hij het boekje weer tegen in zijn boekenkast. Bij het lezen ervan komt bij hem de herinnering boven aan een meisje met lang vlammend rood haar. Een kopje zon, een sprankje licht glijdt zijn hart binnen. Zij wilde een vogel zijn maar werd veroordeeld te leven als een slak. Hij besluit haar kleine zilveren spoor te volgen. Ze ontmoeten elkaar nog eenmaal. Beiden hebben ervaren dat het leven vaak niet zo loopt, als men verwacht.
