Toen Geertje Brakel begin jaren tachtig voor de eerste keer haar uitgezaaide eierstokkanker zelf onder controle had gekregen, maakte zij haar artsen duidelijk dat ze zelf de regie wilde houden over haar behandeling.Als bij onderzoek de tumorresten weer groterwerden of zij klachten kreeg, had Geertje, met haar tomeloze overlevingsdrift, zelf al beslistwat er met haar psyche, haar lichaam, haar dieet,haar relaties of levenssituatie moest gebeuren om de tumoren in haar buik weer onder controle te krijgen. Als dat dan niet of onvoldoendelukte, gaf zij de dokters toestemmingom via een operatie of - uiteindelijk toch - met chemotherapie een handje te helpen.Geertje zei zelf dat zij haar kanker bestreed door te willen leven en haar ziek-zijn niet te accepteren. Daar stelde zij voortdurend en zeerenergiek haar hele leven op in en wist daardoor meer dan vijfentwintig jaar langer van haar leven te genieten.’Oncologisch-gynaecoloog Hans J.A. Wijnen: ‘Geertje was uniek, omdat zij tussen 1978
