Wie wel eens in antiquariaten komt, zal vertrouwd zijn met de aanblik van grote hoeveelheden poëzie van op het eerste gezicht anonieme dichters. Het zijn de kluizenaars, de ploegers van de literatuur, die in het verborgene eindeloos bleven slijpen aan hun verzen. Waarom is iemand met een overdonderend debuut als Peter Simpelaar niet verder gekomen, de Parnassus op? Waarom zakt een tot driemaal toe bekroond talent als Wim Huyskens weg in de vergetelheid? Hoe komt het dat dichters als Michael Deak, W.J. van der Molen en Bergman het zonder belangstelling moeten stellen? Wat is er geworden van Rabin Gangadin, Harry Mesterom, Dana Hokke, Eddy Evenhuis, Fred Portegies Zwart, Hans Clavin, Leo Herberghs, Johan Joos, Erika Dedinszky, Agnes de Graaf en W.J. van Wouten. In In de schaduw van de Parnassus gaat Joris van Casteren op zoek naar vergeten dichters uit de laatste decennia van de twintigste eeuw. Hij interviewt ze over hun werk, de periode waarin zij actief publiceerden en over het
