De herinnering aan oma die doende was met haar inmaak is voor ons, na zoveel jaar, nog levendig. Het malen en afkoken van de bonen voor de bonenpot. Om de beurt moesten we een tijdje draaien, maar oma sneed ze met de hand, met een scherp mesje, de boon lag op haar uitgestoken vinger. De zuurkoolinmaak met zijn specifieke geur, de koorden met drogende appelstukjes, de ketels borrelende jam. Zij moest wel inmaken om de producten uit haar tuin voor de winter te bewaren. In een dorp was geen groentewinkel! Maar haar moeder had het nog moeilijker, want toen kon men nog niet wecken en de vruchten werden op een zeer omslachtige wijze met suiker geconserveerd. Wij maken ook in; uit hobby, uit nostalgische overweging, omdat het economisch toch nog wel zinvol kan zijn, of omdat onze zelf geteelde en ingemaakte producten geen bestrijdingsmiddelen en chemische toevoegingen bevatten. Maar onze inmaakmogelijkheden overtreffen sterk die van oma. Diepvriezen, koelen en glazen met handige sluiting.
