26 juni 2008, het schooljaar zit erop. De broers Jens en Rob Goeman kunnen met een goed rapport de zomervakantie inzetten. Maar Jens voelt zich al een tijdje niet goed. Hij is erg moe, heeft weinig eetlust en is in korte tijd fel vermagerd. Jens en mama Leen gaan langs bij de huisarts die hen meteen naar het UZ in Jette stuurt. Thuis wacht papa Thierry bang af. 'Kort voor middernacht rinkelt eindelijk de telefoon. Het is Leen. Ik versta haar bijna niet. Ze is in alle staten. Huilt en roept door de telefoon. "Er zijn sporen van leukemie gevonden in zijn bloed. Jens heeft bloedkanker", schreeuwt ze. Ik vloek, sla mijn vuist op tafel.'In 'Jens, de jongen die weigerde dood te gaan' vertellen Thierry en Jens Goeman in een dagboek hoe ze het harde gevecht tegen kanker beleefden: de slopende chemokuren, de misselijkheid en haaruitval, de vrees voor infecties, de onzekerheid over de toekomst. Maar het dagboek beschrijft ook de moed van Jens, zijn geloof in genezing en hoe het gezin er
