Wie tafelt met bijbelkenners, komieken of jiddisje 'mames', krijgt schatten uit een rijk joods verleden opgedist. Thema's als geloof en eeuwigheid worden aangesneden, terwijl en passant een witz, een jiddisj liedje en een broodje gehakte 'leber' over tafel gaan. "Jiddisje recepten voor een goed leven" is dan ook geen boek voor zwelgers, honinglikkers of 'kalkoenfressers'. Een kookboek, maar ook een cultuurwijzer. De vraag dringt zich op: waarom zijn de verhalen over het jiddisje leven nodig bij de recepten? Het enige goede joodse antwoord hierop luidt: waarom niet? Waarom zouden we niet eens "aardappelkoegl" eten met de schrijver Sjolom Aleichem of "borsjtsj" lepelen met een jiddisje troubadour?
