De West-Berlijnse kunstenaar Johannes Grützke (1937) is de eerste onder zijns gelijken uit het vrije Duitsland die vanaf de tweede helft van de vorige eeuw niet bij een avant-garde wilden horen. Hij begon als figuratief schilder en tekenaar. Net als in Nederland werd de 'vooruitstrevende' kunstenaar in de oude Bondsrepubliek geacht stelling te nemen, artistieke en disciplinaire grenzen te slechten. Grützke weigerde zich echter aan te passen aan de modernistische mores. 'Kunst ist nicht modern, Kunst ist immer', aldus Grützke. In 1967 brak Grützke door met werken in een eigen modern-realistische stijl, vaak groot van stuk, precies en met aandacht voor het detail. Vanaf begin jaren tachtig werden ze geleidelijk kleiner, losser van toets, emotioneler, lichamelijker en pijnlijker, speciaal in zijn zelfportretten. Uitdrukkingsvorm werd steeds meer de schilderkunst zelf, in plaats van stijl of anekdote: 'Nicht vor dem Malen denken, Malen ist Denken!' Daarbij werd hij naar eigen zeggen
