Voordat hij naam kreeg als beeldhouwer van het Nationaal Monument op de Dam (1948-1956) heeft Rädecker een interessante ontwikkeling doorgemaakt. Zijn vroegste werk vertoont uiteenlopende invloeden, variërend van jugendstil tot buiten-europese kunst en kubisme. Zijn doorbraak vond omstreeks 1909-1911 plaats; hij maakte toen luministische schilderijen, aansluitend bij het internationale modernisme. In Parijs werkte hij in de jaren 1911-1914 tijdelijk abstract. Na de Eerste Wereldoorlog kreeg hij internationale bekendheid als invloedrijk expressionistisch beeldhouwer met een zeer persoonlijke menging van stijlinvloeden. Hij week af van de klassieke motieven van de beeldhouwkunst door haar te verrijken met visionaire koppen en mens- en dierfiguren die de beeldhouwkunst tot op dat moment nog niet gekend had. Tegelijkertijd was hij in staat om zeer naturalistisch te werken wat vooral vanaf 1929 steeds meer het geval was. Omstreeks die tijd maakten zijn vroege deformaties plaats
