Je kunt gefascineerd zijn door een uitbundig verflandschap zoals Jolanda van Gennip ze schildert, en toch geen woorden weten voor wat het voorstelt of wat het met je doet. Moest je het aan een ander uitleggen, dan zou je iets kunnen proberen als: een gestold oppervlak dat doet denken aan een stenig landschap. Misschien een plek op een andere planeet. Jolanda van Gennip zal het niet bevestigen of ontkennen. Zij weet wanneer ze aan een nieuw doek begint ook niet wat het resultaat zal zijn. En toch komen de beelden uit haar hoofd, haar herinnering, haar gevoel voor het materiaal, ruimte en licht. Ze worden niet bedacht. Ze moeten ontstaan door het werken met de stroperige verfmassa en het resultaat moet eruitzien of het gewichtloos en vanzelfsprekend is. In de twintig jaar die ze schildert heeft ze een eigen wereld geschapen, met eigen regels die aansturen op een evenwicht dat ze tegelijkertijd op de proef moet stellen. Dat zij er weinig woorden aan wil besteden betekent niet dat deze
