´Op een dag is dit voorbij, weet je,´ zei ze. ´Niemand weet hoe lang het duurt en waar we naar toe gaan. We moeten alles achterlaten, maar op een dag is dit voorbij.´ Haar handen streelden ons, ons haar, onze armen. Ze wiegde een beetje heen en weer. Terwijl ze naar ons keek, maar niet tegen ons sprak, zei ze dromerig dingen in het Engels die we niet verstonden, maar dat maakte ons niet uit. Buiten klonk het smartelijke geschreeuw van een vogel; geesten zaten heel stil in de donkere bomen en waarschijnlijk op het dak. Wij waren haar kinderen en de nacht zou ons geen kwaad doen. Het was de laatste keer, denk ik, dat ik me helemaal niet volwassen voelde.
