'Hoogtij van de burgerlijke cultuur', zo karakteriseerde de historicus Jan Bank de cultuur en samenleving van Nederland rond 1900. Die cultuur kreeg gestalte in een bloeiende kunst, wetenschap en architectuur, en werd gedragen door een zelfbewuste burgerij. Trots was er op de plaats die Nederland dankzij het koloniale bezit in de wereld innam. De Nederlandse samenleving was rond de eeuwwisseling sterk in beweging, maar de dominante positie van de hogere burgerij werd niet wezenlijk aangetast. De zich emanciperende groeperingen - de arbeidersklasse, de 'kleine' burgerij, de katholieken - voegden zich in de bestaande structuren en lieten zich in cultureel opzicht door de bestaande elite leiden. Ook zij gaven uiting aan zelfbewustzijn (zoals de katholieken in de bouw van vele imposante kerken) of aan nationale trots (zoals de sociaal-democraat Van Kol in zijn opvattingen over Nederlands taak in de koloniën). In deze bundel analyseren en beschrijven dertien historici van naam de
