Begin jaren zestig nam de landmacht in alle stilte twee zwaar beveiligde magazijncomplexen in gebruik, die als sites werden aangeduid. Hier werden, hoewel bevestigd noch ontkend, de tactische kernwapens opgeslagen die de Nederlandse artillerie zou verschieten als een inval door de Sovjet-Unie en haar bondgenoten niet met conventionele wapens gestopt kon worden. Het beheer van deze kernwapens viel onder de verantwoordelijkheid van kleine detachementen van het Amerikaanse leger. De directe verantwoordelijkheid voor de beveiliging was een taak van eenheden van de Koninklijke Landmacht. Nog lang na hun sluiting in 1992 bleven de sites met geheimzinnigheid omgeven, hoewel het voor veel mensen en de plaatselijke vredesbewegingen allang geen vraag meer was wat er lag. Nu de Koude Oorlog 25 jaar achter ons ligt, werd het mogelijk het verhaal van de sites van binnenuit te vertellen. Voor het eerst waren oud-beroepsmilitairen die verantwoordelijkheid droegen voor de beveiliging bereid te praten
