Als ik door mijn eigen buurt loop om boodschappen te doen ofzo, dan zie ik heus wel dat de Jordaan niet meer is zoals vroeger. Veel echte Jordanezen zijn weggetrokken naar mooie nieuwbouwwijken, maar ze blijven heimwee houden. Er zijn yuppen, Turkse families en studenten, Surinaamse coffeeshops en ateliers van kunstenaars voor in de plaats gekomen. Er verandert van alles en wij proberen zo'n beetje mee te veranderen. Het is niet erg, maar het is soms wel jammer. Er is hier zoveel gebeurt en ik heb hier zo veel meegemaakt. Dat mag toch niet verloren gaan en vergeten worden? In 1987 gebeurde het opeens. Ik had de hele nacht hard gewerkt en veel gelachen in ons café Rooie Nelis, maar de volgende ochtend kon ik me niet meer bewegen. Ik voelde mijn handen en benen niet meer. Het was goed mis met me. Voor ik het wist lag ik in het ziekenhuis tussen allerlei ingewikkelde apparaten en van die enge infuusflessen. Ik had een ernstige hersenbloeding, een beroerte. Toen ik daar zo lag, had ik
