Krekker… Bovekomme! Klonk het door de intercom. Hij maakte zich los van de witte wand waartegen hij had geleund, keek even om of hij mogelijk een schaduw achterliet en stommelde de stalen trap op. Hij stond op het punt er genoeg van te krijgen. Dat licht ook. Te fel uit te veel tl-buizen. Nergens ook maar een reepje schaduw. In een kolossaal cellencomplex wordt een man, Krekker geheten, vastgehouden zonder dat duidelijk is waarom. Hij is niet veroordeeld, er is geen welomschreven aanklacht tegen hem geuit, laat staan dat hij een duidelijke straf uitzit. Kennelijk wordt hij wel van iets verdacht, want herhaaldelijk (maar op onvaste tijden en op onverwachte momenten) wordt hij door beambten ondervraagd over een ongeval of een misdrijf bij een sluis. Daar is een echtpaar op een tandem verdronken omdat ze te water zijn geraakt, al of niet door iemands toedoen – dat blijft onduidelijk. Krekker raakt langzaam gewend aan zijn onbestemde en onbegrijpelijke detentie. Zijn afleiding bestaat
