Na een bewogen leven van ten minste 65 jaar zegt Bruno-Paul De Roeck: 'Eindelijk ben je dan zo ver dat je bijna weet hoe te leven... en dan is het bijna tijd om afscheid te nemen.' Daarom dit Klein testament. Hij schrijft 'vanuit het putteke van mijn ziel' zoals hij dat noemt, over de grote thema's van het leven. Over goed en kwaad, over mysterie en mystiek, over oorlog en vrede, over liefde, kunst, vrijheid en humor, over leven en dood, over oud worden... 'Als ik doodga, ga ik dood. Dan is het gedaan met dit viske. Het ligt dan ergens op het strand te stinken en daarna te verdrogen. Of het ligt gepaneerd te bakken in spetterende boter in een koekenpan. Maar de zee blijft. De zee die groter is dan de zee. Groter dan een hemel vol sterren.' Klein testament is de zelfondervraging van een eigen-wijze man die van het eenvoudige houdt. Kiezelstenen zijn voor hem waardevoller dan diamanten. Roestig ijzer vindt hij mooier dan zilver of goud. Gewone mensentaal is de taal die hij vertrouwt.
