Tegen de dood is geen kruid gewassen, luidt het gezegde. Hoe je het ook wendt of keert, we krijgen er allemaal mee te maken. Voor de een is de dood een angstwekkend bodemloos gat, voor de ander een doorgang naar een volgend leven. Rond het sterven zijn talloze gebruiken ontstaan, veelal rituelen die de nabestaanden helpen bij de verwerking van het gemis, dan wel de dode een goede reis naar een volgend leven moeten bezorgen. 'Het kleine boekje van de dood' blijft stilstaan bij die gebruiken: begraven en cremeren, verstrooien en bijzetten, het rouwen in zwart of wit. Maar ook bij het dichtdrukken van gebroken ogen, en het hangen van een doek over de spiegel in huis waar een overledene ligt opgebaard.
