In het centrale en tevens titelgedeelte van zijn nieuwe bundel ontpopt Peter Ghyssaert, die al vijf meesterlijke bundels op zijn naam heeft staan met poëzie in de strikte zin, zich als een meester in een tweede genre: het prozagedicht. Het prozagedicht geldt als iets typisch Frans, de Franse taal met zijn geringe afstand tussen proza en poëzie zou zich er in het bijzonder toe lenen, het is niet voor niets dat de helden van het genre, Bertrand, Baudelaire, Rimbaud, Lautréamont, Saint-John Perse, Ponge, Char, allemaal Fransen zijn. Des te groter is de verassing die Peter Ghyssaert ons hier bereidt: zijn prozagedichten zijn geen probeersels, maar schitterende taalbouwsels, die staan als een huis, en die voor de 'gewone', gedichten waar de bundel mee begint in geen enkel opzicht onderdoen.
