'Lucht waait met alle winden mee. Lucht is slap, meegaand en amper te bedwingen door toegeeflijkheid.' Als er zoiets als een zachte natuurkunde bestaat, demonstreerd deze beschrijving haar principe: het alledaagse ontmantelen en zo beschrijven alsof het nieuw en onbekend is. In de zachte natuurkunde heerst het denkbare over wat is, het voelbare over het meetbare, vallen empirie en theorie samen. De nederlandse meester van deze natuurkunde is Theo Jansen, die haar nu ruim tien jaar beoefent in zijn in de volkskrant verschijnende rubriek Reflectie. Hij neemt de lezer daarin mee op een grillige verkennings tocht door de schepping. Hij doer dat op een amusante, vaak humoristische manier.
