Vink stond vaak voor de spiegel. Hij trok het ene gezicht na het andere. Hoe hij ook zijn best deed, hij leek in niets op zijn ooms. Toen besloot Vink dat hij was gevonden. In het bos stond een oude eik. Er zat een holte tussen de wortels. Daar had een wolf hem neergelegd. Een witte wolf met heel lichte ogen.
