Koudekerke in de Tweede Wereldoorlog gaat over de meest aangrijpende periode uit de geschiedenis van Koudekerke. Vanaf mei 1940 toen de eerste slachtoffers vielen onder de burgerbevolking tot ver na de bevrijding heeft het dorp op indrukwekkende wijze standgehouden. Aan de hand van veel documentatie waaronder acht dagboeken, wordt inzicht gegeven in de Duitse bezetting, de bouw van bunkers, de vele intensieve bombardementen, beschietingen en het bombarderen van de zeedijken in oktober 1944 door de geallieerde bevelhebbers waardoor het grootste deel van Walcheren onder water kwam te staan. Koudekerke werd zo een eiland in oorlogslandschap. Toen de Duitsers waren verdreven was de ellende nog niet voorbij. Tweeduizend mensen woonden in de dorpskern die nog droog was. Mensen werden geëvacueerd; het bestaan kenmerkte zich door praktische improvisatie en leiderschap. De Michaëlskerk werd een opslagplaats voor levensmiddelen, de kruising Middelburgsestraat - Prinses Beatrixlaan veranderde
