Meint van den Berg gebruikt de krottenwijk als een metafoor voor het menselijk lijden en tekort, kortom, voor het menselijk bestaan. Het leven is gekneusd, geschonden en verscheurd. Dat komt in al deze gedichten tot uitdrukking. Maar toch klinkt in zijn gedichten ook hoop door, omdat er al een oor is dat naar je luistert, een hart dat voor je open staat. Mensen zullen niet altijd in krotten blijven wonen.
