De belangstelling voor spiritualiteit duurt onverminderd voort, tegen verder verwachtingen in. Mensen hebben blijkbaar behoefte aan iets dat het leven perspectief en gloed geeft. Religie blijkt die rol te kunnen vervullen. Maar gaat het daarbij om meer dan een laagje vernis, om een doekje voor het bloeden? Is het kunst of is het echt? Er is niets mis met een levenskunst die het bestaan wat glans geeft of troost als dat nodig is, ook niet als zij van de religie afkomstig is. Menselijke constructie van dragende verhalen en rituelen met ruimtewerking verdient erkenning. Die is er ook altijd geweest in de religieuze traditie, vooral van katholieke signatuur. Kunst, namaak evenzeer als het creatief artistieke, heeft aan deze constructie bijgedragen en dat is haar door de Kerk in dank afgenomen. Tegelijk echter is voor de religieuze mens deze kunst doortrokken van de overtuiging dat zij hem in aanraking brengt met iets wat de mens overstijgt. Zoals de musicus soms het gevoel heeft door de
