In 1965 ging Anthony van Kampen een jarenlang gekoesterde wens in vervulling: een reis van enkele maanden naar Brazilië. Daar kwam Van Kampen door een toeval in contact met een jonge missionaris, Jan de Vries, die hem meenam naar een voormalige gavangenis, bewoond door zeshonderd mannen, vrouwen en kinderen, allen lijdend aan lepra. Er waren geen medicijnen. Allen hadden honger. Terug in Nederland schreef Van Kampen in een aantal dagbladen een artikel over zijn verschrikkelijke belevenis. Het bracht een miljoen gulden op, die de shcrijver persoonlijk naar de melaatsen aan de Rio Negro bracht. Gedurende acht weken bevoer hij de rivier, op de oevers waarvan Van Kampen opniuew geconfronteerd werd met een samenleving die volledig overwonnen bleek door de wildernis, uiteindelijk sterker en machtiger dan de mens die haar bevocht. Dertig jaar later vaart zijn dochter op dezelfde rivier om met haar eigen ogen het land te zien, dat haar vader voorgoed veranderde.
