'Madam? Madam Rosalie? Daar is 'm weer! Meneer Vermeire van de bank!' Zij moest lachen over de diepe zucht waarmee dit nieuws begroet werd. ''k Heb gedaan wat ik kon om 'm weg te krijgen, madam! 'k Hem 'm gezegd dat ge u aan 't kleden waart om uit te gaan. Maar hij kwam tóch binnen! 't Was niet voor lang, zei 'm...' 'Ewel, hij zal moeten wachten. Zegt 'm dat maar.' 'Jawel, madam.' Tevreden slofte Blanche heen. En Rosalie, peinzend haar volle blanke schouders daar in de spiegel van haar toilettafel bekijkend, kleedde zich nog wat trager dan tevoren. Daar was hij dus weer, haar stijve hofmaker, die het zo serieus meende en haar nu al maanden lang vervolgde, minstens twee maal per week zijn vormelijke, steeds genanter wordende bezoeken afstekend zonder dat hij het grote woord over de lippen kreeg.
