Leven en leren leven met HMS/EDS. Het lezen van de verhalen van anderen kan door de herkenning veel steun geven, het weten dat je niet alleen bent (en niet gek!) kan een belangrijke positieve bijdrage leveren in het accepteren van de meestal toch, harde feiten. Vooral omdat dit zo'n onzichtbare, aandoening is, met niet objectief te meten als pijn en vermoeidheid. Wie de reacties van de buitenwereld die niet dat je de ene dag iets wél, kunt en de volgende niet? De kleinerende opmerkingen, van een arts die je gezond verklaart en je het gevoel geeft een luie werkschuwe aansteller te zijn. Hoe lang heb jij jezelf wijsgemaakt dat het aan jou lag, dat je gewoon moest doorzetten en niet zo zeuren? En? Hielp het?
