Onze postmoderne cultuur kent een overvloed aan nieuwe religieuze bewegingen en spirituele'hypes'. Ze ontluiken, bloeien en vergaan in een adembenemend tempo. Het kaf van het koren scheiden is moeilijk. Tegelijkertijd kennen mensen aan geloof en godsdienst in hun gangbare, traditionele vorm steeds minder betekenis toe. En, daarmee samen hangend, van oorsprong christelijke organisaties beraden zich op hun identiteit. Volgens Dick Tieleman is in al deze verschijnselen niet de christelijke traditie zelf, maar haar tijdgebonden - en voor velen: achterhaalde gestalte in het geding. De betekenis van die traditie moet in onze tijd wel opnieuw ontdekt en geijkt worden. Daartoe ontwikkelt de auteur een model van een postmoderne spiritualiteit waarin de tegenstelling tussen religieuze en seculiere levensdomeinen is opgeheven. Voor christelijk geloof en theologie komen zo wetenschap, kunst en religie weer gezamenlijk in beeld, als dragers van een cultuur van menselijkheid en als speelruimte van
