Iets meer dan een week geleden reed hij nog een patrouille met zijn opvolger. Ze hadden staan wachten tot de IED die ze net op tijd hadden gevonden onschadelijk gemaakt was. Op diezelfde manier hadden ze afgelopen nacht, op een verlaten en verbrokkelde asfaltweg, naast een hek staan wachten op hun vlucht naar Nederland. Nerveus hadden ze elkaar lopen uitdagen. Er werd wat geduwd, getrokken, geslagen en gelachen om de gespeelde opstootjes, tot het ging vervelen. Vik had zich een soort vluchteling gevoel die wachtte op een stel corrupte douanebeambten die hem over het hek zouden helpen en aan boord van een vliegtuig naar het Westen zouden smokkelen. In het vliegtuig had Vik van de zenuwen niet echt kunnen slapen en was hij maar met zijn iPod gaan spelen. Zenuwachtig keek hij in de auto om zich heen. Zijn voeten duwden zijn lichaam stevig in de stoel en gespannen hield hij de beugel van de deur in zijn handen. De afgelopen maanden had hij geen last gehad van ander verkeer en reden ze
