De hier verzamelde essays zijn het resultaat van een groeiend besef dat de cultuuroverdracht, en dus het behoedzaam omgaan met ons cultureel erfgoed, om een continuïteit vraagt die we niet lichtzinnig mogen verbreken. In de jaren zestig en nog in het begin van de jaren zeventig kenden velen een vorm van onbehagen omdat de moderniteit van secularisatie en waarden vernieuwing zich niet in het alledaagse leven lieten voelen. Velen hadden het toen gemakkelijk over revolutionaire vernieuwing. Na de overtuiging dat alles nieuw moest worden en dat we met het voorbije niets meer te maken willen hebben, is het besef gegroeid dat zonder enig inzicht in het verleden we onszelf niet kunnen kennen en we ook geen toekomst hebben. Schatplicht ten aanzien van de traditie hoeft geen idolatrie van het verleden te worden, integendeel, zij is een verwerking van het verleden in opdracht van de toekomst.
