Lichtgezichten rijft je met een lieflijk briesje wind zachtjes binnen in la bella Italia en andere mooie plekken. De dichter heeft oog voor het ludieke en de schoonheid van het eenvoudige. Een fietser ‘die haast belachelijk voor een stoplicht wacht, met ver in het verschiet een oprijlaan van wijdte’ passeert niet onopgemerkt. De maan wordt ‘een kaatsbal met geschaafde wangen’ en de golven ‘rollen hun spieren’. De gedichten zijn ingetogen, maar niet verlegen. Zacht, maar niet zweverig. Ze zijn als een heerlijk geurende lentesoep, net op temperatuur. “De poëzie van Jan van meenen steekt vol aarzelende schoonheid, bewust kleingehouden voor het geweld van grote woorden. De dichter loopt aan de hand van Giotto en stofstuift puinpijn uit zijn longen. Taalrijk gaan de geruchten. Van mond tot mond. En over dit alles ligt, lipzacht, een lila opgewonden licht. In de poëzie van van meenen sterven de dichters niet, ze verstillen zoals reigers
