Jef Last (1898-1972), rond 1930 voorman van de proletarisch-revolutionaire literatuur in Nederland, schreef van 1927 tot 1934 een dertigtal gedichten waarin hij op de scherpst mogelijke wijze van leer trok tegen het Nederlandse imperialisme in Nederlands-Indie. Hij werd daarbij vooral geinspireerd door de vervolging van de Indonesische communisten na de opstanden van 1936-1927, die gepaard ging met executies en massa internering in de Boven-Digoel, diep in het onherbergzame Nieuw-Guinea. Ook poogde hij de Nederlandse arbeiders te mobiliseren en hekelde hij de opstelling van de grote sociaal-democratische SDAP. Zowel naar aard als inhoud is deze poezie, die in obscure bundeltjes en verspreide linkse periodieken verscheen, opmerkelijk.
