In de zeventiger en tachtiger jaren was er bij veel mensen, die in het diakonaat aktief waren, sprake van een politiek optimisme. Door het diakonale handelen van christenen en andere mensen van goede wil zou het Rijk Gods daadwerkelijk dichterbij komen. In de negentiger jaren vond een omslag plaats in het denken over de verhouding tussen het heil (Gods heil) en de werkelijkheid. Veel aktievelingen haakten af en werden cynisch. In dit boek vertelt Nico van der Perk, diakonaal consulent in Amsterdam, hoe hij dit zelf heeft ervaren. Hij plaatst de genoemde omslag tegen de achtergrond van de hedendaagse postmoderne cultuur, die niet meer gelooft in de 'grote verhalen' van het vooruitgangsdenken. Vervolgens gaat hij in op het denken van de joodse filosoof Emmanuel Levinas en schetst hij tenslotte enkele mogelijke vormen van gelovige en diakonale presentie in de postmoderne cultuur.
